KING'S HEART : 11 (CUT)

             รอยยิ้มหยันหยามพรายผุดกลางวงพักตร์หวังเจียเอ่อร์ สุรเสียงทุ้มพร่าแว่วผ่านสัมปชัญญะคลอนเคลื่อน

“คงพร้อมทำหน้าที่ของเล่นแก่อสุรกายต่ำช้าเยี่ยงข้าอีกคราวหนแล้ว”

จักแสดงให้ของเล่นไร้ค่าได้รู้ ว่าการเหยียบย่างปรภพทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ เลวร้าย

กว่ายามสูญสิ้นวิญญาณเช่นไร...

เนตรดารารัชทายาทโชซอนค่อยพร่าพราย พร้อมสัมผัสรุ่มร้อนคลึงเคล้นทั่วผิวโอษฐ์ แรงบดขยี้ป่าเถื่อนรุกไล่พาบุคคลใต้อาณัตินึกผวา ก่อนเกลียวลิ้นสอดเข้าเกี่ยวกระหวัดลากไล้อย่างช่ำชอง

สองแขนพยายามปัดป่าย หวังทุบตีต่อต้านการกระทำล่วงล้ำ กระนั้น พละกำลังแห่งทรราชไร้ใจกลับมากมายเกินฝ่าฝืน กดทับไหล่บอบบางร้าวระบมจนแทบใกล้แตกหักเป็นสองเสี่ยง

ทันใดนั้น ความรู้สึกเจ็บแปลบกลางริมฝีปากล่างพลันบังเกิด หลังฟันคมขบกัดสุดแรง... รสคาวปร่าของหยาดโลหิตคละคลุ้งต้องสู่สติรับรู้ ระหว่างอาภรณ์โปร่งบางถูกอีกฝ่ายลิดรอนฉีกทึ้งมิไยดี จวบเรือนกายาน่าถนอมหลงเหลือเพียงผิวเนื้อเปลือยเปล่ายั่วยวนแก่สายตา

“ข้า... เกลียดเจ้า” เนื้อความชิงชังเปล่งแผ่วเผิน ลมหายใจกระชั้นถี่ ขณะโอรสสวรรค์หยิบยื่นอิสระส่งคืนชั่วครู่หนึ่ง

ใบหน้าชวนเพ้อพกนั้นน่ากลัว แววนัยเนตรมิต่างอันใดกับพยัคฆ์ร้ายกระหายเหยื่ออันหลุดจากโซ่ตรวนกักขัง เสียงหัวเราะสมเพชเคล้าคลอชิดสองกรรณ วงพาหารั้งกระชับร่างน้อยเชยชมแนบใกล้

“เกลียดข้าอย่างนั้นหรือ เราสองช่างเหมือนกันเสียจริง... เพราะข้าก็เกลียดเจ้า”

สิ้นคำ กลีบปากจึงโน้มจรดบนฉวีนวลเนียน ไล่เรียงแต่ลำคอระหงสู่แผ่นอุระ

หอบไหว ทั้งดูดกลืนตีตราร่องรอยมิหลงเหลือเว้นว่าง ก่อนปลายชิวหาลามเลียยอดอกด้วยสัมผัสแสนหยาบโลน ชักนำปลายเท้าจิกเกร็งต่ออาการหวามหวิว

ยองแจรังเกียจตัวเอง...

รังเกียจร่างกายสกปรกโสมมที่เอนอ่อนตามกิริยาเอารัดเอาเปรียบง่ายดายนี้เหลือเกิน

ถ้อยครางเครืออึงอลในลำคอ ทว่าไร้สักเสี้ยวเล็ดรอดให้ยินชัด เหตุแต่โอษฐ์อันเกรอะกรังคราบเลือดเม้มชิดกันแน่น... หวังเจียเอ่อร์พิศภาพเบื้องหน้าโดยขัดฤทัย แตะปลายนิ้วเรียวยาวกลางริมฝีปากช้ำเรื่อพร้อมโลมไล้กระทั่งเผยอออก ก่อนแทรกจุมพิตจาบจ้วงแทนที่

พร้อมวรกายแกร่งกล้า ที่สอดชำแรกสู่ช่องทางคับแน่นเบื้องล่างจนสิ้นสุดในคราวเดียว

สรรพางค์ขาวสั่นระริก หน่วยเนตรปรือปรอยพรมพร่างหยาดน้ำตาคลอ เรี่ยวแรงมิหลงเหลือแม้จักหลีกหนีการคุกคาม

หวงช่างผละจูบดังลงทัณฑ์ออก จดจ้องซากธุลีใต้อาณัติ แล้วกล่าวตรัสวาจาเนิบช้า “ของเล่นที่คิดอวดดีต่อเจ้าของ จุดจบย่อมเจ็บปวดเยี่ยงนี้เสมอ... สนมรักคิดเช่นกันหรือไม่”

“ที่ผ่านมาก็ข่มเหงน้ำใจกันตลอดอยู่แล้วมิใช่หรือ จักสั่งสอนอันใดก็กระทำเสีย”

จำนรรจาอ่อนระโหย ท้าทายปีศาจร้ายภายใต้คราบพญามังกรต้าชิงให้ตื่นนิทรา

ชั่วเสี้ยวเวลา สะโพกสอบจึงเคลื่อนถาโถม ตอกย้ำความแข็งขืนเข้าออกซ้ำ

แล้วซ้ำเล่า... สองมือหวังเจียเอ่อร์ยึดเอวโค้งคอดรับกำลังกระแทกกระทั้นป่าเถื่อนถนัดถนี่

ฝ่ายถูกกระทำจุกจนส่งเสียงมิได้ ก้อนสะอื้นคาค้างก้นบึ้งอุรา ดวงหน้าเบือนหนีเจ้าชีวิตด้วยหฤทัยบอบช้ำ

จวบความรุ่มระอุแทรกผ่านอินทรีย์ปั่นป่วนทุกหยาดหยด...

สุดเรือนกายถูกทิ้งฟุบซวนซบท่อนแขนตนอย่างมิเห็นค่าต่อไป แม้จักเงยพิศสิ่งอื่นใดยังเป็นไปแต่ยากเย็น

“อีกสองราตรี อดีตคนสนิทของสนมรัก...ชิงกุ้ยเหริน ก็จักต้องปรนนิบัติข้าเยี่ยงนี้เช่นกัน”

สัมปชัญญะขาดหายพลอยสดับถ้อยคำร้ายเร้นทิ้งท้ายแห่งองค์จักรพรรดิ พร้อมอัสสุชลรินหลั่งอย่างสุดกลั้น

บุรุษผู้นี้ กำลังอาจหาญทำลายความคาดหวังหนึ่งเดียวขององค์ประกันโชซอน

“...เลว” คล้ายลำคอแห้งผากเป็นผุยผง ทิ้งเหลือเพียงน้ำเสียงเบาหวิว

“ข้าพูดคุยเจรจากับนางแล้ว... ชิงกุ้ยเหรินเต็มใจกว่าคาดหมายไว้เสียด้วยซ้ำ ทั้งที่ข้ามิได้ข่มขู่ประการใดแก่นางเลย จักกล่าวหาว่าข้าเป็นคนเลวได้อย่างไรกัน...สนมรัก”

โอรสสวรรค์ชำเลืองแผ่นหลังสั่นเทาคราสุดท้าย ลุกขึ้นยืนคงมั่น ก่อนสาวบาทาสูงค่าจากไป ละเลยอาการโหวงไหวทั่วอกซ้ายเสมือนมิเคยกำเนิด

และมิได้ใส่ใจสภาพแหลกลาญแห่งของเล่นไร้ค่าอีกเลย